TRABZON;Beşikdüzü ilçesine bağlı Dağlıca mahallesi sakini İrfan Elbir her vatandaşımız gibi evine aş götürmek için çıkmış olduğu yaşam yolunda yaz dönemlerinde babadan yadigar olan evine uzak olarak Trabzon da ikamet ederek çalışmaya devam ediyor. Geçtiğimiz günlerde Beşikdüzü İlçesine bağlı Dağlıca mahallesinde bulunan Baba yadigarı evinden kış gelmeden bir haber bilmek için evine gelir.
Hayalleri Bir Anda Kaybolur; Ancak evine gelen hane sahibi İrfan Elbir birikimlerinin içinde bulunduğu evin kapısını kilitleyerek gittiği baba evine ebediyete uğurladığı büyüklerinin anısının hayaliyle gelir ancak eve giren hırsızın verdiği zarara üzülürken bir anda masanın üzerinde bulunan ve eve giren hırsız tarafından pişkince yazılmış özür notunu görünce bir anda şaşırır bundan sonrasını mesken sahibi İrfan Elbir'in izlenimlerine bakalım.
Mideniz kasılır, gözleriniz kısılır, suratınız asılır mıydı mesela ;Uzun zamandır uğramadığınız köy evinize, bir hafta sonu şöyle bakıp dönmek için gittiğinizde, kapının kırılarak içeri girildiğini görseniz nasıl tepkiniz olurdu sahi? Kırık kapıdan içeri girdim, evin içini şöyle kabaca süzdüm. Her yer karışmış, eşyalar alt-üstü olmuştu... Ne alabilirlerdi sanki.. Kayda değer, maddi değer taşıyan ne olabilirdi, yılda on gün kaldığımız bu evde. Fazla bir eksik göremedim. Vitrindeki kitaplarıma baktım. Daha sonra okurum diye yıllar önce aldığım, ama bir türlü okuyamadığım vitrinin raflarında duran kitaplarıma ... Keşke onları alsalardı, belki bir işe yarardı diye düşündüm içimden... Onlar da yerindeydi.. Ağzımı açıp, en kallavi küfürleri sıralamaya hazırlanıyordum ki; masanın üzerinde beyaz kağıda yazılmış bir not ve yanında tükenmez kalem gördüm...
Yaman Hırsız Girdiği Evde Çalacak Bir Şey Bulamayınca Özür Diledi;"İrfan abi, biz senin evine girdik" sözleri ile başlayan mektup, pişmanlık ve özür beyanı ile bitiyordu. Mektubu okuyunca, beni tanıdığı halde evin kapısını bacasını kırarak içeri giren bu kişilerin kim olduğunu inanın hiç merak etmedim. Ne oldu ise, sinirim geçti, dizlerim yumuşadı, sandalyeye adeta çöktüm..
Eğer adresini(!) de yazmış olsaydı, ona şöyle bir cevap yazmak geldi içimden: “Ne olur mahcup olma sakın, bak sana kıyıp hırsız bile diyemedim ben...Özür mektubuna o kadar inandım ki, evde bir şey bulamamış olmana üzüldüm inan. Zahmetine, eziyetine yazık oldu. Eve girerken ne umuyordun bilemedim. Kapıyı, bacayı kilitleri kırarak verdiğin zararın bedeli neyse onun karşılığını, benden, başka türlü istesen acaba sana yok der miydim acep? Sakın üzülme sen. İnan sizlere olan öfkem ve nefretim geçti bile...Aslında bu ayıp senin değil, bizim.Bu topraklarda, bu köyde bir eve-maksat ne olursa olsun-girmenin, bir haneye tecavüz etmenin yanlışlığını, ayıplığını, rezilliğini sana öğretememişsek bu vebal bizim..Pişmanlık duydun ya, bilesin ki, seni affettim...“